بازگشت به ایران

دیگه داشتم خفه میشدم هر جا میرفتم یاد تو می افتادم . برای آخرین بار همه جاهایی که تو این مدت با هم رفته بودیمو رفتم و فقط گریه کردم . خدایا باورم نمیشد . یادته اون شب مهتابی کنار اون فروشگاه به من قول دادی همه چی رو درست کنی .  دیگه باید از اونجا میرفتم برای همیشه.

چرا یه دفعه اینطوری شد . تو که منو خیلی دوست داشتی . تو که خیلی آرزوها برای من داشتی . من دیگه نمیخوام کسی برام بخونه من تو را تا کهکشانها , از زمین تا آسمانها دوست دارم می پرستم .کسی بگه تو ارزشش رو داری . نمیخوام کسی محکم بغلم کنه و بگه آخه چرا من اینقدر تو رو دوست دارم . این یه هفته ای که پیش تو بودم بهترین روزهای زندگیم بود و آخرین روز بدترین .    

چهاردهم سپتامبر برای خوردن آخرین قهوه و پیاده روی رفتم . شوهرم تو ایران آرزوش این بود که با هم بتونیم اونجا بدویم بدون اینکه کسی اذیت کنه . کاری که تو این مدت یکبار هم انجام ندادیم .

بلیط رو اوکی کردیم و بر گشتیم . تو فرودگاه همش دنبال اون میگشتم . فقط گریه میکردم و آه میکشیدم . آخه من چرا از تو خوشم اومد .  

من اومدم خونه بابا تا کارهای طلاق رو انجام بدم . اصلا راضی نیستم به اون زندگی برگردم . اوضاع خیلی پیچیده شده . خیلی فشار عصبی دارم . وقتی ناراحتی روزها و شبها هم طولانی تر میشه و میخواد که بیشتر دق کنی .   

من کی میتونم هیجانی , احساسی , عجول , ساده , باهوش , کمال گرا  , مغرور و لجباز نباشم .  

خدایا یعنی من دوباره میتونم به زندگی برگردمو مثل مردم عادی زندگی کنم . الان که اینجام دوست دارم برگردم اونجایی که بودم . اونجا که بودم میخواستم برگردم ایران . آخه این هم شد زندگی . لاتاری لعنتی چه بلایی سر زندگی من آوردی . نمیتونم درست فکر کنم و تصمیم بگیرم . 

اما بالاخره چی من هم باید مثل بقیه زندگی کنم . از زندگی لذت ببرم . مگه حتما باید یه مرد کنارت باشه تا زندگی زیبا بشه .