میگه از بودن در کنار تو خوشحالم.خوب بایدم باشه.هیچ دردسری و خرجی براش ندارم.خوشگل ، خوش تیپ و جوون هم که هستم.
امروز بهش نگاه میکردم ، احساس میکردم دیگه ازش خوشم نمیاد اما یه خورده احتیاج دارم که خوش بگذرونم ، یکی مواظب و نگرانم باشه.یه خورده ازش چیزایی رو برای زندگی اینجا یاد بگیرم.یه خورده هم اسپنیش یاد باد بگیرم.
با احساسات و نیاز این رابطه رو انتخاب کردم نه عقل.جالبه که خودم هم میدونم.اما این آدم کسی نیست که من باهاش اذیت بشم.قاشق لذتم رو اندازه دهنم برداشتم استاد.چیزی تو گلوم نمی پره که خفه ام کنه.
با هم امروز صبح رفتیم جیم.واقعا انرژی زیادی به آدم میده.
بعدش رفتیم سر کار.کار اون یه ساعت زودتر شروع میشد.بعد یه ساعت پسره خل دیوونه زنگ زده به من میگه : دوست دارم . حالا سر کار کسی نباید از تلفنش استفاده کنه.
من دیگه ازش خوشم نمیاد.اما خوشحالم میکنه.فقط همین.
شایدم دوسش داری اما درونت جبهه گرفته که نباید بهش اطمینان کنی ... شاید باید به دوستان خودت اضافه کنی ... البته دوستی ساده تا کمتر احساس تنهایی کنی ... دوستانی که بتونی با هاشون بری جیم یا سینما یا حتی توی پارک قدم بزنید ... یا حتی ویندوز شاپینگ ... چرا که نه
..............
البته میدونم که خیلی ها دوست دارن در کنار تو باشن و هر کسی که تو در کنارش باشی به خودش میباله که چه دوست خوبی داره
دوست داشتنم رو دیگه متعادل کردم.
معلومه نباید به کسی که بهم دروغ گفته اعتماد کنم.
من تازه یه ساله به ارزش خودم پی بردم.