یه عالمه حرف

یه عالمه حرف برای گفتن دارم اما نمیدونم از کجا شروع کنم. 

این پسره امروز میگه دوست ندارم بخاطر اینکه یه روزی من پول نداشتم منو و تنها بزاری و ولم کنی.شاید مادر بچه اش بخاطر همین ولش کرده. 

آخه من چطور میتونم با آدم افسرده ای که 10 سال زندگیش فقط یه جا کار کرده و همش همون کار رو انجام داده و حتی از فکر مدیر بودن هم میترسه ، زندگی کنم . تازه باهاش ازدواج هم بکنم.آدمی که از همون روز اول با من رو راست نبوده و بهم دروغ گفته. 

آدمی که شاید از پیشرفت من میترسه . میترسه که ولش  کنم و برم. 

آدمی که نتونسته بزرگ فکر کنه تا آدم بزرگی بشه. 

آدمی که وسواس و ترس داره. 

آدمی که درس نخونده و تحصیلات نداره . 

آدمی که خیلی خجالتیه . 

آدمی که اطلاعات و آگاهی نداره . سعی نمیکنه که چیزی هم یاد بگیره. 

اما همین آدم خیلی مهربونه . ماشینش رو بهم داد. تو سخت ترین شرایط زندگیم کنارمه.همین آدم دیروز برام آب قند درست کرد و از مرگ نجاتم داد.همین آدم الان منو خیلی دوست داره. 

من احتیاج دارم بیشتر بشناسمش نه برای ازدواج برای کسب تجربه های بیشتر. 

من این پدر و پسر رو دوست دارم.دوست دارم باهاشون فعلا زندگی کنم اما میدونم که داره وقت من با اینها میگذره و نمیتونم به کارای خودم برسم. 

باید بیشتر به خودم فکر کنم.